Instrukcja Obsługi Szczenięcia

 
Opracowanie:

mgr. Agnieszka Banaszak – Kulka
 

Zostało Państwu powierzone szczenię rasy Golden Retriever

Golden Retrievery to wspaniałe, kochane i mądre psy, które – odpowiednio wychowane i ułożone – będą przez wiele lat cieszyć Państwa serce jako najwierniejsi towarzysze i przyjaciele. Wymagają jednak ze strony swego ludzkiego opiekuna wiele ciepła, miłości i zainteresowania oraz poprawnej pielęgnacji i opieki, zaś braki w tym zakresie zaważyć mogą na całym dalszym rozwoju psychicznym bądź fizycznym szczenięcia. Zanim zatem popełnimy najpoważniejsze błędy, powinniśmy uświadomić sobie, jak dalece przyszłość tego szczenięcia zależna jest od naszych czynów, wyborów i przyjętego sposobu postępowania.
Psy te zostały wyhodowane w celu podejmowania ścisłej współpracy z człowiekiem i jako takie są od nas w ogromnym stopniu zależne. Nie nadają się do mieszkania na dworze, w kojcach, budach, w zamknięciu i izolacji od ludzi.

Z drugiej strony – nie są zabawkami. Łagodne, stabilne charaktery, ogromna chęć współpracy ze swym ludzkim przewodnikiem czyni je idealnymi wręcz współmieszkańcami i kompanami rodziny.

CHARAKTER
Typowego goldena cechuje przyjazne usposobienie, łatwość przyswajania wiedzy i posłuszeństwo. Powyższe cechy wzmagają łatwość układania, stanowiącą istotę właściwej kontroli przewodnika nad psem.

Golden Retriever, łącząc wszystkie charakterystyczne dla tej rasy cechy charakteru – łagodność, niezwykłą podatność na szkolenie, wolę współpracy z człowiekiem i chęć zadowolenia swego opiekuna (ang. „will to please”), ale jednocześnie wytrzymałość, żywiołowość i umiłowanie zabaw – wciąż zyskuje popularność jako niezrównany pies rodzinny i towarzyszący. Nie są to psy obronne! Wrodzone cechy osobowościowe zupełnie nie predysponują ich do takiego zadania.

Na ringu wystawowym pies powinien być zrównoważony i uważny oraz spokojnie pozwolić na zbadanie przez sędziego bez oznak zdenerwowania czy nadmiernej uległości. Agresja w stosunku do ludzi lub innych psów, jako całkowicie niezgodna z charakterem psa myśliwskiego, jest niemożliwa do zaakceptowania.

PIES I DZIECKO

Golden Retriever kocha dzieci i mocno się do nich przywiązuje. Jego zrównoważony charakter pozwala na cierpliwe znoszenie wylewnych oznak ich miłości (skupiających się zwykle przede wszystkim na uszach, co oczywiście raczej nie dziwi), zaś skłonność do zabaw czyni z niego wymarzonego wprost towarzysza dziecięcych igraszek. To pies ponad życie wielbiący członków swej ludzkiej rodziny. Niezmiernie ważne jest jednak wpojenie dziecku podstawowych zasad komunikacji z psem, tak by uniknąć jakichkolwiek nieporozumień i sytuacji stresowych dla obu stron. Pamiętajmy bowiem, że tryskający na ogół radością i doskonałym humorem golden także potrzebuje czasami błogosławionej chwili świętego spokoju.

Szczenię, które – mamy nadzieję – stanie się właśnie pełnoprawnym członkiem Państwa Rodziny jest szczenięciem rodowodowym.

CO TO JEST RODOWÓD I METRYKA

Pojęcia te na ogół, kojarzą się z wystawami. Jest to w jakimś stopniu (ale tylko częściowo) prawda: wystawiane może być bowiem tylko zwierze, które posiada RODOWÓD, czyli dokument stwierdzający jego pochodzenie od określonych przodków (rodziców, dziadków, pradziadków i prapradziadków) – ujmujący 4 ich pokolenia (w Polsce i większości krajów europejskich).

Dokument ów powinien dawać wytyczne, jaki nasz pies będzie, a przynajmniej – jaki powinien być, oraz – przy umiejętnym odczytaniu – krystalizować niejako cele hodowcy.

Daje on także nabywcy gwarancje, że kupił psa, który będzie się mieścił we wzorcu rasy, czyli konkretnych wymogach estetycznych i psychicznych (!) przewidzianych dla jej przedstawicieli. Nie wolno zapominać o jednym – zgodność ze wzorcem rasy obejmuje nie tylko walory ściśle wizualne, lecz także, a może – co najważniejsze – charakter psa oraz prawidłową anatomię. Tu osobniki niezrównoważone, bojaźliwe lub skłonne do agresji oraz posiadające istotne wady anatomiczne poddawane są restrykcyjnym ocenom sędziów i nie dopuszczane do dalszej hodowli.

Celem hodowców POWINNO być zachowanie w potomstwie cech rasy oraz dążenie do postępu hodowlanego (także poprzez poprawianie ewentualnych błędów, które wykazują rodzice), rozmnażanie zwierząt zdrowych na ciele i umyśle i dążenie do wyhodowania jeśli nie lepszych, to chociaż nie gorszych niż rodzice zwierząt.

Szczenięta po urodzeniu zgłaszane są do Związku Kynologicznego, przedstawiana jest karta krycia (dokument stwierdzający ojcostwo). Po ok. 6 tygodniach od narodzenia przeprowadzany jest przegląd miotu: komisja z ramienia związku przybywa do hodowli i ocenia stan szczeniąt, matki, warunków odchowu, a także fakt czy szczenięta przedstawione do kontroli są w ogóle (i pod wszystkimi względami) reprezentantami danej rasy! Spisywany jest protokół, wymieniający ewentualne błędy i wypaczenia. Przy prawidłowym przebiegu przeglądu – kolejną czynnością jest tatuowanie. Tatuaż wykonywany jest w lewym uchu, w oddziale wrocławskim ma kolor zielony, składa się z kropek układających się w litery i cyfry. Zaczyna się od litery „R” i dalej składa się z 3 cyfr, jest bardzo wyraźny i czytelny. Istnieje również możliwość tylko chipowania psów. Chip powinien być wpisany w dokumenty identyfikujące psa. KAŻDE szczenię dostaje metrykę*, w której zawarte są informacje o nim, jego rodzicach, ich przeprowadzonych badaniach w kierunku dysplazji stawów biodrowych, itd.

Na podstawie metryki po zapisaniu się do Związku Kynologicznego mogą Państwo wyrobić pełny rodowód. Jest to równoznaczne z zarejestrowaniem psa w związku i wprowadzeniem go do ogólnopolskiej bazy danych.

W razie zaginięcia psa tatuaż może dać także klucz do odnalezienia właściciela.

SZCZEPIENIA, ODROBACZENIA, ODPCHLENIA

Szczenię zostało zaszczepione po ukończeniu 6 tygodnia życia na: nosówkę i parwowirozę.

Ze względu jednak na fakt, iż maluch mógł wówczas wciąż posiadać odporność nabytą od matki – istnieje niebezpieczeństwo, iż szczepionka nie wywołała u niego pełnej bariery ochronnej.

Wciąż zatem należy traktować go jak „nie szczepionego” tzn. unikać kontaktów z obcymi psami i dbać o zachowanie podstawowych zasad higieny (np. wskazane jest zakupienie szafki na buty i chowanie w jej czeluściach wszelkiego obuwia – szczenię uniknie kontaktu z bakteriami i wirusami zebranymi na podeszwach, nauczy członków rodziny porządku, zaś odwieczny problem gryzienia i maltretowania owych interesujących zapachowo części ludzkiej garderoby samoistnie zaniknie :-).

Najlepiej byłoby aby szczenię przebywało cały czas w domu, a na zewnątrz wynoszone było na rękach. Socjalizacja w tym wieku ze światem zewnętrznym jest szczególnie ważna!

Dopiero w odstępie około 10 dni po trzecim szczepieniu może bowiem bez przeszkód wychodzić na spacery.

Szczepienie przeciwko wściekliźnie można wykonać przy trzecim szczepieniu – jednak nie później niż do ukończenia 4-go miesiąca życia.

W książeczce zdrowia wpisane zostały terminy następnych szczepień. Kilka dni po szczepieniu należy obejmować szczenię wzmożoną uwagą – możliwy jest bowiem krótkotrwały spadek odporności. Po szczepieniu może przejściowo wystąpić osowiałość, niechęć do zabawy, ogólny kryzys humoru.

Na tydzień przed każdym szczepieniem należy odrobaczyć szczenię odpowiednim środkiem.


WYCHOWANIE
Każdy właściciel szczeniaka musi nauczyć się najpierw języka psa, nauczyć się go rozumieć i posługiwać się nim w możliwym stopniu – aby potem móc wpoić swemu psu podstawy języka ludzi: gestów, reakcji, zachowań. Proszę pamiętać, że szczeniak to nie dziecko ludzkie. On nie rozumie SŁÓW… Czyta natomiast ich barwę i ton, a także mowę ciała!

Dlatego też dobrze jest pamiętać o kilku prostych zasadach ułatwiających ludzko – psią komunikacją:

* Jeżeli pies się czegoś boi – NIE POCIESZAMY go, nie mówimy wysokim, kwilącym głosem, bo TO jest oznaka strachu. Pamiętajcie Państwo: pies jest silny siłą i opanowaniem swego właściciela!

* Ze względu na konieczność prawidłowej socjalizacji szczenięcia nie można zupełnie izolować od świata zewnętrznego. Ważny jest kontakt z człowiekiem, psami, światem zewnętrznym. Wynoszenie na rękach do ogrodu, zapoznawanie z nowymi zjawiskami, spędzanie z pupilem czasu, zabieranie na krótkie przejażdżki samochodem jest w związku z tym wskazane – by nie powiedzieć: niezbędne.

* Nauka (m. in. chodzenia na smyczy) powinna rozpocząć się już w domu.

* Zawsze zakładajcie szczenięciu obrożę z identyfikatorem (adresówką) – psy łatwe do zidentyfikowania szybciej znajdują swój dom w razie zaginięcia.

* Zawsze bądźcie pewni, że obroża założona jest wystarczająco ciasno (miedzy nią a szyją powinny się zmieścić tylko 2 palce położone na sztorc). Zapobiegnie to ześlizgnięciu się jej np. Gdy pies się czegoś przestraszy.

* Ustalcie zasady i trzymajcie się ich! Bądźcie konsekwentni. Nie pozwólcie szczenięciu wchodzić na kanapy lub na schody jeśli nie chcecie aby dorosły pies to robił.

* Jeśli chcecie zostawiać szczenię samo w domu na krótki czas każdego dnia zacznijcie ten trening kilka dni wcześniej wychodząc na krótko i dając komendę „zostań”. Nie spodziewajcie się, że szczenię nie zabrudzi podłogi w tym czasie.

* NIGDY nie bijcie psa! Złe zachowanie musie być korygowane do 2 sekund od jego dokonania – późniejsza kara jest nieskuteczna. Jest o wiele lepszym sposobem nagradzanie dobrego zachowania i ignorowanie psa gdy zachowuje się nieodpowiednio. Doskonałym pomysłem jest „Szkółka dla szczeniąt” – jednak musicie się państwo upewnić, że szkolenie przebiega tam z delikatnością, nie są używane kolczatki ani inne siłowe metody.

* Przyzwyczajajcie szczenię do jazdy samochodem tak szybko jak to tylko możliwe zabierajcie go na krótkie przejażdżki możliwie często. Upewnijcie się zawsze, że szczenię jest bezpieczne w samochodzie – albo w bagażniku za kratką albo w specjalnej klatce samochodowej albo w specjalnej uprzęży przypięte do pasów na tylnym siedzeniu.

PROSZĘ NIGDY NIE ZOSTAWIAĆ PSA W ZAMKNIĘTYM SAMOCHODZIE W GORĄCY DZIEŃ, NAWET JEŚLI SAMOCHÓD ZNAJDUJE SIĘ W CIENIU!!!

* Uczcie szczenię załatwiać swoje potrzeby w ogrodzie lub na spacerach – ale zawsze sprzątajcie po swoim psie! Miejcie zawsze przy sobie plastikowe torebki aby móc sprzątnąć po psie.

* Uczcie szczenię, że zawsze musi Wam wszystko oddać – czy to kość czy zabawkę – ale zawsze szybko mu oddajcie – w ten sposób uczy się ufać Wam.

Więcej informacji na ten temat znajdą Państwo w licznych publikacjach poruszających zagadnienia psiego behawioryzmu. Ze swej strony szczególnie polecamy następujące pozycje książkowe:

” Sygnały uspakajające. Jak psy unikają konfliktów.” – Turid Rugaas

” Pozytywne szkolenie dla zółtodziobów” – Pamela Denninson

” Jak rozmawiać z psem” – Zofia Mrzewińska

” Psim zdaniem” – Zofia Mrzewińska

” Po obu końcach smyczy” – Zofia Mrzewińska

” Sam wychowasz swego psa” – Bogusław Górny, Zofia Mrzewińska

” Okiem psa” – Fisher John

” Posłuszeństwo na co dzień” – Inki Sjosten

ŻYWIENIE

Najbezpieczniej i najwygodniej podawać szczenięciu karmę gotową – „suchą”. Ma ona oczywiście także swoje słabsze strony, ale z wielu względów uważamy, iż pozostaje dla Państwa najlepsza formą żywienia – przynajmniej w okresie rozwoju malucha, tj. do około roku. Optymalnie do 18 miesiąca życia.

Do tej pory pieski były żywione karmą Healthy Paws**.

Karma była moczona w ciepłej wodzie z dodatkiem: łyżki oleju słonecznikowego, lnianego, oleju z oliwek i innych (oczywiście na zmianę), białego sera, mięsa gotowanego, warzyw gotowanych i surowych (marchew, ziemniaki – gotowane, niewielkie ilości pietruszki, selera) oraz owoców (jabłko, banany), gotowanych jaj.

Można również urozmaicać posiłek poprzez podawanie jogurtów naturalnych czy kefirów, twarożków.

Pies musi mieć jednocześnie zapewniony stały dostęp do świeżej wody.

Wzbogacanie diety jakimikolwiek związkami mineralnymi i witaminami należy zawsze skonsultować z lekarzem weterynarii. Niewłaściwe dawkowanie takich preparatów może powodować zaburzenia wzrostu i rozwoju szczenięcia!

Optymalna forma żywienia zapewni odpowiedni wzrost kośćca – nie za szybko i nie za wolno. Należy przy tym kontrolować wagę pupila, absolutnie nie dopuszczając do nadmiernego przyrostu wagi.

Odpowiednie żywienie ogranicza ryzyko wystąpienia dysplazji stawów biodrowych, młodzieńczego zapalenia kości, krzywicy i innych schorzeń.

UWAGA: Szczenię bardzo szybko przyzwyczai się do gotowanego, domowego jedzenia i będzie bardzo trudno powrócić potem do „suchej diety”!

Podroby, takie jak serca, żołądki , wątroby wieprzowe i drobiowe podawać należy nie częściej niż jeden – dwa razy w tygodniu, zawsze ugotowane.

Kości do zabawy – duże cielęce, surowe lub obgotowane lub specjalne ze sklepów zoologicznych (z przetworzonych ścięgien).

UNIKAMY!: kości drobiowych – są wybitnie niebezpieczne dla zdrowia, a nawet życia pieska. Prosimy także wystrzegać się niektórych sklepowych tzw. „psich smakołyków ” – mocno barwionych ciasteczek, patyczków, chrupków itp.

TRUJĄCE!: rodzynki, winogrona, czekolada i cebula – proszę nigdy nie podawać!!!

Przy naturalnym karmieniu należy pamiętać o preparatach witaminowych, których dawkowanie powinno być ZAWSZE uzgodnione z lekarzem weterynarii.

Do 10-12 tygodnia życia karmimy szczenię 4 razy dziennie, potem zaś zmniejszamy ilość posiłków do 3. Po 5 miesiącu życia – 2 posiłki. Lepiej karmić dorosłego psa dwa razy dziennie. Pamiętajmy – lepiej częściej, a w mniejszych porcjach. Należy także brać pod uwagę konieczność zapewnienia psu niezakłóconego odpoczynku po jedzeniu. Stosowanie się do tego zalecenia zminimalizuje ewentualne ryzyko wystąpienia skrętu żołądka.


DYSPLAZJA

Aby ograniczyć ryzyko wystąpienia dysplazji hodowca dołożył wszelkich starań:

skojarzenie zostało uważnie wybrane pod względem zdrowia przodków – z możliwie „czystych” genetycznie linii i przedstawicieli rasy.

Szczenięta były karmione najwyższej jakości karma, otoczone prawidłową opieką, odpowiednio odrobaczane.

Ze strony ich nowych właścicieli oczekujemy takich samych starań.

Od 3 miesiąca życia należy dodawać do karmy preparat zawierający glukozaminę i chondroitynę (np. Artroflex, Aptoflex, Artrostop) – do ponad roku życia psa, w dawkach profilaktycznych. Suczkom – szczególnie podczas pierwszych cieczek.

Do 12-15 miesiąca życia należy dawkować ruch. Co to znaczy?

Szczenięta goldenów są ciężkie, grubokościste. Rosną szybko.

Zdarza się, że kości rosną szybciej niż mięśnie i ścięgna. Ulegają one wydłużeniu i osłabieniu. Szczenię wkracza w wiek „nastolatka” i wygląda jak „kije od miotły powiązane gumka” (jak mawiał Terry Pratchett 🙂 Taka konstrukcja jest bardzo krucha i niezwykle podatna na urazy, których następstwa często uwidaczniają się dopiero w dorosłym życiu.

Szczenięta mają ponadto bardzo przyjazny, ekstrawertyczny charakter: kochają cały świat! Zabawa, gonitwy z innymi psami to szczyt szczęścia!

Z punktu widzenia odpowiedzialnego ludzkiego opiekuna jest to jednak niebezpieczne… Trzeba bardzo uważnie nadzorować takie zabawy. Powinny być krótkie i bez nadmiernych szaleństw!

Do 15-18 miesiąca psy mogą biegać tylko z własnej woli! Wykluczony jest jakikolwiek ruch wymuszony – bieganie przy rowerze, długie, męczące spacery, wspinaczki górskie, skoki, treningi agility i inne niebezpieczna dla stawów zajęcia.

Należy bardzo ograniczyć chodzenie po schodach.


PO PRZYJEŹDZIE DO NOWEGO DOMU…

…należy pozostawić szczenię w świętym spokoju, pozwalając mu obwąchać i poznać każdy kąt.

Pamiętajmy o schowaniu butów oraz wyciągnięciu lub zasłonięciu osiągalnych dla malucha wtyczek z prądu, schowaniu wszelkich niebezpiecznych przedmiotów łatwo nadających się do połknięcia. Przygotowane legowisko dla psa najlepiej jest ustawić w zacisznym miejscu.

Na fizjologiczne (tudzież inne) „wpadki” pupila proszę nigdy nie reagować oburzeniem i nie karać szczenięcia! Specjaliści zalecają raczej zachowywać się tak jakby się nic nie stało – sprzątnąć wtedy, kiedy szczeniak nie będzie tego widział.

Są bardzo konkretne momenty, w których szczenię „popełni” ten karygodny czyn:

Po spaniu, po jedzeniu, po zabawie. Gdy nauczymy się wychwytywać te momenty – to polowa sukcesu!

Starajmy się przypilnować go gdy będzie się kręcił i obwąchiwał podłogę – wtedy szybko przenieśmy go na gazety/wynieśmy do ogrodu. Pamiętajmy o pochwale gdy załatwi swoje potrzeby w odpowiednim miejscu. Szybko wyciągnie wnioski z tej pozytywnej afirmacji ;o)

Zabawki: duże, z litej gumy, sznurka, nie plastikowe ani takie, które można pogryźć i połknąć. W żadnym wypadku stare buty i kapcie – nauczy się je nosić i niszczyć!

Na koniec:

Proszę pamiętać, że mogą się Państwo kontaktować ze mną jeżeli kiedykolwiek będą Państwo potrzebowali jakiejkolwiek rady czy pomocy.

Jeżeli nie będą Państwo chcieli już opiekować się naszym psem – proszę skontaktować się ze mną – pomogę w znalezieniu mu nowego domu.


KONTAKT Z HODOWCA:

Zawsze chętnie pozostajemy do Państwa dyspozycji, służąc radą i pomocą na przyszłość.

Życzymy wspaniałego wspólnego życia z „naszym” szczenięciem, wielu chwil radości i szczęścia oraz efektywnego zdobywania wiedzy i nowych doświadczeń.

Mamy nadzieję, że przygoda z Golden Retrieverem stanie się dla Państwa niezwykłym przeżyciem i stopniowo przemieni w wieczne zakochanie – tak, jak stało się to w moim przypadku…

Mirosława Borowiec

Tel. 608 350 609; 71 350 00 23

www.aliusfci.pl

e-mail: alius.fci@gmail.com

* Szkodliwy i krzywdzący przepis przyznający prawo do metryki jedynie kilku szczeniętom z miotu został szczęśliwie zniesiony. Obecnie otrzymują ją wszystkie maluchy.

** Możecie Państwo ewentualnie (przy uzasadnionych obiekcjach) przenosić stopniowo szczenię na karmę innej firmy, np: Hill’s, ANF, Purina Pro Plan. Opierając się na dotychczasowym doświadczeniu – innych nie polecamy.

« wróć